De lekkerste recepten zijn recepten met herinneringen: zoals familiefavorieten die je moeder keer op keer voor je maakte. Of gerechten die met aandacht worden bereid en zorgen voor verbinding aan tafel. Deze Boodschappen-lezers vertellen over zo’n beproefd recept. Dit is onze ode aan de moeders!
Lasagne van thuis
Majella (53) heeft het plezier in koken ontdekt. Waar ze als single moeder nog wel eens iets maakte uit een pakje, bereidt ze tegenwoordig de allerlekkerste gerechten helemaal zelf. Met als uitschieter: haar homemade lasagne.
“Mijn drie dochters wonen voor een deel thuis. Charlotte (27) woont weliswaar op zichzelf, maar komt vaak langs met haar vriend. Annabel (21) woont vanwege haar handicap in een woongroep en is eens per twee weken in het weekend thuis. En Claire (16), de jongste, woont deels bij haar vader en deels bij mij. Als de meiden thuis zijn, zitten we meestal aan onze eettafel in de keuken, want dat is toch wel dé centrale plek in huis. Wat ik zelf heel fijn vind is dat die eettafel in het verlengde ligt van het kookeiland, waardoor je altijd contact hebt en tijdens het koken gezellig kunt doorkletsen.
Hoewel koken lange tijd niet echt mijn hobby was, vind ik het naarmate ik ouder word steeds leuker om te doen. Ook mijn dochters hebben het inmiddels aardig in de vingers. Charlotte is bijvoorbeeld bijzonder handig in het bereiden van diverse gerechten en heeft hier zelfs haar eigen kookschort. En Claire is gek op kip en maakt superlekkere roti. Ik kook tegen woordig puur en we houden erg van wokken, soepen zoals snert of tom kha kai, en gerechten als shakshuka met veel groenten, feta, ei en naan.
Maar hoe lekker ook, er gaat hier in huis niets boven mijn zelfgemaakte lasagne. Ik heb dit recept zo’n acht jaar geleden voor het eerst gegeten bij mijn broer en ik wist niet wat ik proefde! Zo verfijnd en zo rijk van smaak, terwijl er in feite heel eenvoudige ingrediënten in zitten. Sindsdien maak ik regelmatig lasagne en laat ik de saus ’s middags uren pruttelen. Wat zo bijzonder is; ’s avonds zitten we dan met het hele gezin – daar reken ik ook mijn schoonzoon, nieuwe vriend en ex-man bij – te genieten van deze lasagne en van elkaars gezelschap. We hebben dan ontzettend veel lol samen. Vooral Annabel is een échte gangmaker en brengt altijd een bepaalde magie met zich mee. Als iedereen er is, dan ben ik op mijn best.”
Wat ik wil meegeven
“Eten en koken is een sociaal gebeuren. Dat is wat ik mijn dochters mee wil geven. Het gaat om het samen delen in gezelschap en de sfeer met z’n allen aan tafel. Vooral in deze tijd waarin iedereen het druk heeft met studie, werk, sporten en social media is het belangrijk om quality time en aandacht te hebben voor elkaar. En bepaalde gerechten, zoals mijn zelfgemaakte lasagne, zijn voor ons onlosmakelijk verbonden aan dat gezellige en huiselijke gevoel.”
Samen eten verbindt
Ook nu de kinderen allang het huis uit zijn, kookt Sophia (67) voldoende voor mee-eters of ophalers. Een gewoonte die ze vroeger thuis in Suriname al leerde.
“Ik kom uit een groot gezin met dertien kinderen. We woonden in Suriname en moesten omstebeurt koken. Je kwam elke week wel een keer aan de beurt, want we aten ook ’s ochtends warm. Mijn ouders vonden het belangrijk dat we met een gevulde maag naar school gingen, maar het was te duur om voor zo veel kinderen brood te kopen. Dus aten we ’s ochtends pap, pannenkoeken of gemengde rijst, oftewel moksi alesi.
Vanaf mijn vijftiende woon ik in Nederland en kwam ik ook met de Nederlandse eetcultuur in aanraking. Later kreeg ik met mijn man een eigen gezin, we hebben vijf kinderen. Toen ze nog thuis woonden, zette ik elke dag rijst en aardappels op tafel, plus twee soorten groenten. Ik vind Nederlands eten heel lekker en de ingrediënten zijn een stuk goedkoper dan de Surinaamse. Wel geef ik Nederlandse gerechten vaak een Surinaams tintje: ik voeg extra kruiden toe of stoof bijvoorbeeld andijvie met vlees erbij. De kinderen zijn nu het huis uit, maar zijn nog steeds gek op mijn kookkunsten. Hetzelfde geldt voor de kleinkinderen. We wonen gelukkig allemaal bij elkaar in de buurt. Als ik te veel eten heb, zet ik in de familie- app: ‘wie eet er mee of komt er iets halen?’
Vooral familierecepten als moksi alesi, pindasoep en rijst met pom en pastei zijn favoriet. Het is wel lastig om deze recepten over te dragen, want ik maak altijd alles op gevoel. Dat ik te veel eten kook, gebeurt trouwens vaak. Dat is typisch Surinaams. Als iemand langskomt rond etenstijd, kan hij of zij altijd aanschuiven. En als er iets overblijft, deel je dat met de buren. Ik weet nog goed dat ik vroeger wel eens iets ging ruilen met de buurkinderen, als wij iets aten dat ik niet lekker vond! Bij elke familiegelegenheid hoort ook een grote tafel met eten. En wanneer iemand is overleden, zetten we de avond voor de begrafenis een tafel buiten met al het eten waar diegene van hield.”
Wat ik wil meegeven
“Ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen en kleinkinderen weten wat de kracht is van samen eten. Samen eten verbindt en is heel belangrijk om de familieband goed te houden. Als je iets moet uitpraten of iets moeilijks moet bespreken, zorg dan dat er lekker eten klaarstaat. Daarmee breek je meteen het ijs. En dan komt het meestal wel goed!”
Herinneringen aan oma's keuken
De oma van Nicole (37) kookte vroeger op zondag voor de hele familie. En hoewel haar kinderen niet zo gek zijn op oma’s jachtschotel, vindt Nicole het belangrijk om de recepten van haar grootmoeder wel door te geven.
“De basics van koken heb ik van mijn moeder en mijn oma, de moeder van mijn vader, geleerd. Vroeger kwamen we op zondag vaak met de hele familie bij opa en oma thuis. Oma kookte dan voor de hele club en ik mocht haar helpen. Toen oma wat ouder werd, deden we samen de boodschappen en kookte ik. Ik heb veel recepten van haar geleerd, zoals haar tomatensoep en jachtschotel. Zij had die recepten weer van haar moeder. Voordat oma acht jaar geleden overleed, is ze een tijdje ziek geweest. Ik heb haar toen gevraagd of ik de recepten op papier mocht zetten, zodat ze bewaard zouden blijven. Oma vertelde, ik schreef ze op. Nu ben ik daar ontzettend blij mee! Ik maak oma’s gerechten nog regelmatig en vind het heel waardevol dat ik ze nu aan mijn kinderen van 12, 9 en 6 kan doorgeven.
Op oma’s tomatensoep zijn we allemaal gek, maar helaas vinden de kinderen haar jachtschotel niet zo lekker. Dat is vanwege de ui, dat had ik vroeger ook! Meestal maak ik voor de kinderen iets anders als mijn man en ik jachtschotel eten. Maar ik vertel ze wel dat ik het vroeger ook niet lustte en dat ik hoop dat ze het uiteindelijk wel gaan waarderen. Het kost even wat tijd om de appels te snijden en de aardappels te schillen. Daarom eten we de jachtschotel alleen op zondag. Niet elke zondag hoor, af en toe. Ik wil graag dat het bijzonder blijft.
Sinds die zondagen in mijn oma’s keuken heb ik veel bijgeleerd wat koken betreft. Net als ik vroeger, vinden mijn kinderen het nu ook leuk om me te helpen in de keuken. Onze dochter van 12 komt regelmatig zelf met een recept aan dat ze op internet heeft gevonden. De jongste twee vinden het vooral leuk om taarten en koekjes te bakken. Hopelijk breng ik mijn liefde voor koken op deze manier ook op mijn kinderen over!”
Wat ik wil meegeven
“Ik hoop dat mijn kinderen later de familierecepten blijven maken en ook weer aan hun kinderen doorgeven. Niet alleen die van mijn oma, maar ook de perfecte biefstuk van mijn moeder, mijn lasagne en gepaneerde schnitzels waar ze nu alle drie zo dol op zijn. Verder hoop ik dat ze eten associëren met gezelligheid. Wij eten elke avond met het gezin aan tafel. Zelf ben ik enig kind, maar mijn hele schoonfamilie komt regelmatig bij ons eten. Net als vroeger bij mijn oma thuis.”
Familiefavoriet van oom Niels
Niels (53) kookt 365 dagen per jaar in zijn zelfgebouwde buitenkeuken. En dat doet hij niet alleen voor zichzelf! Het is er een zoete inval van vrienden en familie, want iedereen weet: bij Niels is er creativiteit, gezelligheid en de allerlekkerste andijviestamppot.
“Ik ben graag creatief bezig en vind het leuk om anderen te inspireren. Zo ben ik onder meer gek op fotografie, klussen en koken. Dat laatste heb ik écht meegekregen van mijn moeder. Ik kom uit een groot Gronings gezin met twee broers en drie zussen, dus bij ons stonden er vroeger grote pannen soep op tafel en stamppotten waarvoor wij als kind maar liefst vijf kilo aardappels moesten schillen! Daarnaast maakte mijn moeder heerlijke stoofpeertjes, kapucijners met uitgebakken spekjes en bakte ze veel taarten. Al die recepten heb ik ergens in mijn hoofd opgeslagen en van daaruit probeer ik elke dag weer nieuwe smaakcombinaties te ontdekken.
Dat doe ik het liefst in mijn zelfgebouwde buitenkeuken in de tuin waar ik een tweedehands gasfornuis in heb gezet. Die keuken heeft veel weg van een gezellige huiskamer. Alle items hebben een verhaal en zijn bovendien zorgvuldig bij elkaar gezocht, want het moet ook een mooi plaatje zijn vind ik. De voorbereidingen voor het eten doe ik altijd binnenshuis, waar de koelkast staat en ik voldoende werkruimte heb. Ik heb vaak mensen over de vloer en kook regelmatig voor een grote club. Iedereen vindt het hier geweldig. Het heeft veel weg van het kamperen van vroeger: het buitengevoel, de natuur en de gezelligheid van het samen koken, eten en kletsen rondom de houtkachel.
Als mijn broer langskomt met zijn zes kinderen, in de leeftijd tussen de 10 en 30, dan is het helemaal een groot feest! Ze zijn echt geïnteresseerd, staan met hun neus boven de pannen, willen alles weten en vinden het superleuk om te helpen met het plukken van kruiden of het sprokkelen van hout. De andijviestamppot met knoflook en een gehaktbal is door hen inmiddels uitgeroepen tot familiefavoriet. Het is een ouderwets lekker stamppotje, maar toch verrassend van smaak door de combinatie van knoflook en mosterd. En de jus niet te vergeten, want die maakt het helemaal af.”
Wat ik wil meegeven
“Wat ik mijn vrienden, maar ook de nieuwe generatie zoals mijn neefjes en nichtjes, probeer mee te geven als ze komen eten is de inspiratie om nieuwe smaken te ontdekken en uit te proberen. Ik hoor mensen wel eens zeggen: ‘dit is goed te doen’. Dat vind ik jammer. Het gaat om de aandacht, de creativiteit en de durf om te experimenteren en te combineren. Want dan kun je zonder al te veel moeite écht iets lekkers en verrassends op tafel zetten.”
Een omarming bij de koffie
Voor Carina (76) is koken, net als haar hobby’s zingen, acteren en schilderen, een creatieve beleving. Ze legt er haar ziel en zaligheid in en is volgens haar (klein)kinderen een absolute ster in het maken van ‘bokoskoek’.
“Van kinds af aan sta ik in de keuken en ik heb het altijd leuk gevonden. Mijn moeder was allesbehalve een keukenprinses. Meestal schilde zij de aardappels en de rest mocht ik doen. Heerlijk, dan liet ik mijn fantasie de vrije loop en maakte ik er op mijn manier iets lekkers van. Ik zie dat ook terug bij mijn oudste zoon. Hij kan heel goed koken en beleeft net als ik veel plezier aan het experimenteren en aan de geuren en smaken die samenkomen.
Door de jaren heen zijn de ingrediënten die ik gebruik wel veranderd. Zo eten mijn man en ik tegenwoordig veel groenten en bijna geen vlees. Gerechten als bietenstamp met gekaramelliseerde lenteui en geitenkaas, ovenschotel met zoete aardappel of pompoenrijst met saffraan en vegan ‘draadjesvlees’ zijn binnen onze familie veruit favoriet.
Die omslag qua eten is zo’n beetje begonnen met deze notenplaatkoek of ‘bokoskoek’, zoals wij hem noemen. Onze kinderen zaten destijds op de vrije school en toen mij werd gevraagd iets lekkers te maken voor bij de koffie, ben ik me gaan verdiepen in de antroposofische voedingsleer. Van daaruit heb ik deze koek bedacht. Het aloude recept voor boterkoek op de bakplaat heb ik aangehouden, maar dan met amandelmeel in plaats van bloem. Het voordeel van amandelmeel is dat het vol van smaak is en tegelijker tijd koolhydraatarm en glutenvrij. Het resultaat was verrassend!
Dankzij de gecondenseerde melk die tijdens het bakken karamelliseert, krijg je een heerlijk smeuïge koek. De milde kokos en gezouten noten zijn bovendien perfect afgestemd op de zoete abrikozenjam. Zoals mijn kinderen zeggen: ‘mam, alles klopt’. Sindsdien maak ik deze koek even snel van tevoren als er bezoek komt en natuurlijk wanneer de (klein)kinderen komen. Onze hond Barney is dan niet uit de keuken weg te slaan. Iedereen vindt de plaatkoek heerlijk. Het is een soort omarming bij de koffie en wanneer we hem samen eten komt er altijd een bepaalde harmonie bij. Dat maakt het zó fijn.”
Wat ik wil meegeven
“We schuiven als gezin vaak bij elkaar aan en dan geven we de lekkerste recepten aan elkaar door. Zo leer ik, dankzij mijn oudste kleinzoon die veganist is, nog meer over combinaties van groenten en kruiden en maak ik op mijn beurt onze familiefavorieten. Wat eten zo voortreffelijk maakt, is dat het een creatieve en zintuiglijke beleving is die je met elkaar kunt delen. Dat heb ik geprobeerd aan mijn (klein)kinderen mee te geven en volgens mij is dat aardig gelukt!”
De kip van oma Lena
Margaretta (32) heeft sinds kort haar eigen huisje waar ze samenwoont met haar dochtertje Cattleya (5). En speciaal voor alle lieve mensen om haar heen, maakt ze regelmatig haar familierecept ‘ayam rica’.
“Ik ben geboren in Jakarta en op mijn achttiende in Nederland komen studeren. Pas toen ik op kamers ging, ben ik zelf gaan koken. Sayur boontjes, woku en rendang; ik imiteerde vooral de gerechten die ik van huis uit heb meegekregen. Ik weet nog goed dat mijn moeder en oma vroeger samen buiten, op zo’n ouderwets pitje met een grote wok erop, stonden te koken. Dan rook ik de heerlijke geuren van specerijen en ging ik tijdens het spelen vaak even kijken.
Ik ben opgegroeid met pittige gerechten van het eiland Sulawesi, omdat daar de roots van mijn ouders liggen. ‘Ayam rica’ is zo’n specialiteit, afkomstig uit de stad Manado. ‘Rica’ betekent letterlijk chili en ‘ayam’ is kip. Het is een fris gerecht, door de sereh en limoenblaadjes, en lekker pittig door de rode peper. De hoeveelheden liggen niet vast. Mijn voordeel is dat ik door mijn afkomst een goed gevoel heb voor smaak, dus ik weet precies wanneer de ‘rica’ klopt. Maar voor Cattleya is het gerecht te scherp, daarom vervang ik de pepers door paprika. Ze is er altijd bij met koken en vindt het leuk om te helpen. We hebben een fijne keuken met een inductiefornuis, een ontbijttafeltje en veel spullen die we hebben gekregen.
Hoewel we het momenteel niet breed hebben, ben ik ontzettend blij met wat ik heb. En met al die lieve mensen om ons heen. Zoals onze oppas oma Hennie, die onze koelkast af en toe bijvult. Ik heb geleerd om creatief te zijn met weinig en toch lekkere, gezonde maaltijden op tafel te toveren. Bijvoorbeeld een ‘foolproof’ pasta of gestoomde broccoli met spekjes en rijst. Maar als iemand dan met een kilo kip aankomt, dan maak ik natuurlijk de ‘ayam rica’ van mijn moeder! Ik wil graag iets terugdoen voor mijn vrienden door lekkere authentieke Indonesische gerechten te koken. En als ik dit gerecht maak, vindt iedereen het top!”
Wat ik wil meegeven
“Ik leer Cattleya om dank baar te zijn voor wat je krijgt op je bord. Ze is niet altijd een makkelijke eter geweest, maar doordat ze vaak meehelpt in de keuken weet ze steeds beter waar haar eten vandaan komt en dat ze het nodig heeft om goed te kunnen groeien. Als we eens in de zoveel tijd amandelmeel in huis hebben, dan maken we macarons. Ze is er gek op en het opspuiten van de crèmevulling op de schelpjes vindt ze het allerleukst om te doen.”
Pasteitjes met mama's touch
Elke Surinaamse familie heeft haar eigen pasteitjesrecept. Maar die van Nelleke (55) zijn het allerlekkerst! Niet alleen haar man weet dat, maar ook haar kinderen en hun vrienden en vriendinnen.
“Met een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader heb ik de Surinaamse eetcultuur vooral meegekregen via mijn tante. Ik kan me herinneren dat zij op feestjes altijd lekker eten had en er was genoeg voor iedereen, zelfs genoeg om in bakjes mee naar huis te nemen. Ik dacht toen al: al die heerlijke gerechten, die wil ik ook kunnen koken! Door mee te kijken, te proberen én te proeven heb ik later geleerd om onder andere deze pasteitjes te maken. Want koken doe je, zoals mijn Surinaamse tante altijd zei, niet op basis van hoeveelheden, maar op gevoel. Dat is misschien wel het beste geheim.
Mijn middelste dochter vindt het net als ik heel leuk om te koken. Ze maakt veel pasta’s en soms ook deze pasteitjes. Maar toch smaken ze volgens haar lekkerder wanneer ik ze maak. ‘Mama’s touch’, denk ik? De vulling van zachte kip, worteltjes, erwtjes en bamikruiden combineert perfect met het romige bladerdeeg. En ze zijn ook nog eens lekker pittig en wat minder vet, omdat ik ze op bakpapier in de oven bereid. Ze vallen echt bij iedereen in de smaak. Zo nemen mijn kinderen de pasteitjes vaak mee naar feestjes en vroeg mijn zus onlangs nog of ik ze wilde maken voor een traktatie op haar werk. Het is voor mij pure ontspanning en ik word er blij van als anderen genieten.
Mijn keuken is een soort van speeltuin, waar ik elke dag weer aan de slag mag met diverse gerechten. Variërend van aardappels met vlees en groenten tot aan Surinaamse saoto-soep, pasta of rijst met kip, nasi en bami. En iedereen is welkom, want eten is vooral een manier van verbinden. Die instelling heb ik van mijn Surinaamse familie. Stel mijn buurvrouw breekt haar arm? Dan maak ik snel even een pan nasi en wat pasteitjes. Een kleine moeite, maar een groot plezier!”
Wat ik wil meegeven
“Mijn oudste dochter (26) woont op zichzelf, maar mijn andere dochter (23) en zoon (21) wonen nog thuis. Wat ik ze alle drie mee heb willen geven, is om gezond te eten en niet te vet. Dat vind ik écht belangrijk. Zes dagen in de week kook ik met verse ingrediënten en ik serveer altijd extra groenten bij het avondeten. De gastvrijheid van thuis is voor hen iets vanzelfsprekends en ze beseffen zich dat dit niet overal zo is. Daar ben ik trots op.”
Van iets eenvoudigs iets bijzonders maken
Lizeth (67) weet met haar creativiteit en improvisatietalent altijd iets lekkers op tafel te zetten. Die kunst heeft ze geërfd van haar vader. Maar het enige familierecept is juist iets dat haar moeder vaak maakte.
“Mijn vader kon vroeger dagen in de keuken staan om een uitgebreide rijsttafel te maken. Zelf ben ik meer van het credo: ‘hoe sneller, hoe beter’. Maar het gemak waarmee mijn vader met eenvoudige ingrediënten iets heel bijzonders op tafel wist te zetten, heb ik wel van hem geërfd. Ik kook bijna nooit volgens een recept, maar trek gewoon de koelkast open en bedenk wat ik kan maken met wat ik daarin aantref. In mijn keuken staat een rekje met oude melkflessen waarin ik allerlei ingrediënten bewaar. Voor de hand liggende dingen zoals suiker en meel, maar ook gebakken uitjes en rode pepers. Zo weet ik altijd wel iets smakelijks in elkaar te draaien.
Mijn moeder kookte vroeger de dagelijkse maaltijd, mijn vader stond bij bijzondere gelegenheden in de keuken. Hij experimenteerde graag. Mijn broertje en ik lustten bijvoorbeeld geen bruine bonen, dus voegde mijn vader kaneel, suiker en azijn toe. De pan ging leeg! Wat ik ook nog goed weet: op zondag mochten we na het eten bij mijn ouders op schoot. Dat mocht natuurlijk wel vaker, maar dit was echt een gezinstraditie waar ik warme herinneringen aan heb. Omdat mijn moeder het nogal een gedoe vond om pannenkoeken te bakken, maakte ze als alternatief ‘Jan in de zak’.
Dat is ideaal: je zet het op het vuur en hebt er geen omkijken meer naar. We aten het vaak als zaterdagse lunch, in plakken gesneden en dik besmeerd met stroop of bruine suiker. Ik heb het zelf ook regelmatig gemaakt, bijvoorbeeld op een kinderfeestje van mijn zoons. Die kinderen vonden het heel bijzonder, zo’n kussensloop die de pan in gaat! Nu woon ik alleen, maar ik kook elke dag voor mezelf en eet nooit twee dagen hetzelfde. Als ik te veel heb, bel ik gewoon een van mijn zoons: ‘kom je wat halen?’ Dat doen ze altijd graag. Behalve deze ‘Jan in de zak’ hebben we geen echte gezinsrecepten. Want bij mij smaakt het altijd weer net iets anders!”
Wat ik wil meegeven
“Ik heb mijn twee zoons geleerd dat koken een kwestie is van durven. Het is niet erg als er eens iets mislukt of aanbrandt. Verder vind ik het belangrijk om te delen wat je hebt. Vroeger konden vrienden van mijn zoons altijd aanschuiven, ook als ik al aan het koken was. Dan trok ik gewoon een extra blik van het een of ander open. Die vrienden kwamen altijd graag terug rond etenstijd: ze wisten dat ze welkom waren en dat ze een bijzondere maaltijd konden verwachten.”
Alle keukens in de mix
In de keuken van Henry (38) en zijn gezin spelen invloeden uit Nederland, Cuba, Curaçao en de Seychellen mee. Maar het favoriete gezinsgerecht? Dat komt uit Azië.
“Ik ben opgegroeid in Nederland, met een Cubaanse moeder en een Curaçaose vader. Ik hou niet zo van de Hollandse pot, maar wel van Cubaans eten. Dat heeft veel raakvlakken met Mexicaans. Tortilla’s, taco’s, rijstgerechten: ik ben er dol op! Op zondag kookte mijn moeder uitgebreid en zorgden mijn broers, zus en ik dat we thuis waren. Vaak schoven er dan ook vrienden of familieleden aan. Als ik vroeger rond etenstijd bij vriendjes aanbelde, verbaasde het me als ik te horen kreeg: ‘we zijn aan het eten, kom straks maar terug’. Bij ons was het altijd: ‘we zijn aan het eten, schuif maar aan!’
Ik heb leren koken van mijn moeder. Als kind vond ik het al leuk om te doen en nu nog steeds. Maar ik werk niet graag volgens een recept, liever maak ik iets creatiefs met de ingrediënten die voorhanden zijn. Ik ga ook nooit met een lijstje naar de supermarkt, maar kijk ter plekke waar ik zin in heb. Mijn vriendin komt van de Seychellen, een eilandengroep in Afrika. Een ingrediënt dat ze daar veel gebruiken, is broodvrucht. Dat is een vrucht die een beetje doet denken aan aardappel, heel lekker. Soms vragen we de groenteboer om een partij over te laten komen. Dan gaan we met de hele schoonfamilie samen eten en koken.
Mijn vriendin en ik hebben twee kinderen van 10 en 15 jaar. Wat er bij ons op tafel komt, is echt een mix van verschillende keukens. Ons favoriete familiegerecht komt dan weer uit de Aziatische keuken: ku lo yuk. We maken er meestal rijst en een komkommersalade bij. We zijn ook allemaal gek op de fajita’s van mijn moeder. Ik probeer die weleens na te maken, maar dan krijg ik van mijn kinderen te horen dat ik het lang niet zo lekker maak als oma. Dat vind ik zelf ook hoor! Mijn moeder heeft me wel een keer laten zien hoe zij het maakt, maar wilde niet het hele geheim vertellen. Ik hoop dat ik er ooit nog achter kom!”
Wat ik wil meegeven
“Dat geheime fajitarecept van mijn moeder natuurlijk! Maar verder wil ik vooral het belang van gezond en gevarieerd eten overbrengen op mijn kinderen. Ik hoop dat ze gezond blijven eten, ook als ze later op zichzelf gaan wonen. Als ouders hebben we er nooit te veel druk op gelegd, we zorgen vooral dat het eten er lekker uitziet en dat het gezellig is aan tafel. Hopelijk geven we ze zo mee dat gezond eten zeker niet saai is.”
Een stukje Finland op je bord
Laura (43) geeft graag een stukje van haar Finse identiteit door aan haar kinderen. De recepten van haar Finse oma zijn daar ideaal voor.
“Echte familierecepten zijn de recepten van mijn Finse oma: ‘Inge’s höna’, dat is kip met rookkaas, mosterd en cognac en ‘flygande Jacob’, kip met chilisaus, banaan, bacon en pinda’s. De hele familie is er gek op, en ik het meest. Daarom heeft mijn oma, vlak voordat ze overleed, de handgeschreven recepten aan mij gegeven. Ik maak ze vaak als er vrienden komen eten, maar dan met nóg meer kaas, cognac en bacon. Gewoon zondig lekker! Mijn oma’s bietensalade is iets gezonder en kwam altijd met kerst op tafel. Ik at het graag, maar vond het niet leuk om het te helpen maken. Mijn oma was nogal een pietje-precies en ik moest de bieten in exact even grote blokjes snijden. Als ik het nu maak, snijd ik ze lekker op mijn eigen manier. Snel en efficiënt.
Mijn vrouw en ik hebben een tweeling van 7 jaar. Ik vind het belangrijk dat ze opgroeien met de Finse familierecepten en noem ook expres de Zweedse namen erbij, mijn familieleden zijn Zweedstalige Finnen. Finland is een deel van mijn identiteit, het voelt meteen vertrouwd en fijn als ik er ben. Vroeger kwamen we er elke zomer, maar nu is het al een hele tijd geleden. Mijn kinderen hebben er natuurlijk een ander gevoel bij, zij zijn er zelfs nog nooit geweest. Des te mooier dat ze via hun bord toch nog regelmatig iets Fins meekrijgen!
Als gezin ontwikkelen we zelf ook nieuwe tradities. Zo ontbijten we in het weekend heel uitgebreid. Mijn vrouw kookt ’s avonds meestal en zorgt dan voor een mooi gedekte tafel. Onze labradoodle Billie springt tijdens het eten vaak ook op een stoel, die denkt echt dat ze ons derde kind is. Ze komt ook altijd even kijken als we aan het koken zijn. De kinderen helpen daar graag bij. We geven ze vaak een eigen taak, zoals komkommer snijden of plakjes roomkaas op de saus leggen.”
Wat ik wil meegeven
“Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen genoeg groente eten en dat later ook blijven doen. Een keer iets ongezonds als avondeten mag natuurlijk best, maar dan zet ik vaak nog een schaaltje rauwkost neer. Groente is niet alleen lekker, maar zorgt ook voor kleur op je bord. Daarnaast zou ik het heel leuk vinden als ze de Finse familierecepten blijven maken en ook weer doorgeven aan hun kinderen.”
Moederdag
Meer recepten voor mama
Voor de allerliefste mama
Moederdag menu
Bekijk het menu
verras je moeder met 4 gangen
